De afgelopen weken plaatste ik veel foto’s van bergen, vulkanen en andere natuur. Ik wist niet wat en hoe ik kon schrijven over de gesprekken die ik had met territory defenders over continue (doods)bedreigingen, ervaringen van direct geweld, om het leven gebrachte compañeros, manipulatie, solidariteit, ‘las tristezas’ en altijd maar doorgaan. En dat weet ik nog steeds niet. Maar na twee dagen audio-opnames afluisteren en talloze notities doornemen over, onder andere, de talloze kleine veiligheidsmaatregelen die een heel gewoon onderdeel zijn geworden van het dagelijks leven, ontvouwt zich langzaam een verhaal over systematisch geweld, uiteenlopend van het manipuleren van eigendomstitels tot directe, op de persoon gerichte bedreigingen en fysiek geweld, tot het gebruiken van (sociale) media om territory defenders gruwelijke misdaden in de schoenen te schuiven. Maar ook een verhaal over mensen die tot nu toe elk bedrijf uit de regio hebben kunnen weren. Die moe en verdrietig zijn, maar toch doorgaan, want over is het nooit. De prijs is soms hoog, maar zoals ik heel vaak hoorde ‘het goede nieuws is, dat we levend zijn’. Heel veel liefde voor deze mensen die hun tijd, blijdschap en verdriet, tortilla’s en frijoles met mij deelden .